Afscheidsfotografie: het telefoontje dat alles veranderde
Op het moment dat mijn telefoon ging en ik zijn naam zag, voelde ik een koude rilling door mijn lijf gaan. Op een of andere manier wist ik nog voordat ik had opgenomen: dit is geen goed nieuws.
Ik was in Egmond, midden in de voorbereiding van een workshop die ik organiseer. Een week ertussenuit, zodat ik kon focussen en ruimte in mijn hoofd kon maken voor creatieve energie. Maar toen dat belletje.
Hij kwam meteen ter zake.
“Ze heeft opnieuw borstkanker en de prognose is niet goed. Ze wil heel graag dat jij de uitvaart fotografeert.”
Drie jaar geleden mocht ik hun bruiloft vastleggen. Een dag vol liefde en licht, midden in de donkere dagen van de coronatijd, met hun kinderen om hen heen. Het soort dag dat je bijblijft, omdat alles klopt, ondanks de omstandigheden.
En nu zou ik binnen afzienbare tijd een afscheidsreportage fotograferen.
Waarom afscheidsfotografie mij raakt:
Dit zijn de opdrachten die bij mij binnenkomen op een manier die je niet zomaar van je afschudt.
Ik mag er zijn bij het begin van het leven. Bij bruiloften. Verhalen vol liefde en verbinding. Maar ook hier. In het rauwe. In het afscheid en het verdriet dat daarbij komt kijken, waar zoveel liefde inzit.
Juist dat vertrouwen, dat ik mag meekijken, meebewegen, meeademen op deze intieme momenten, raakt me diep en is altijd een eer.
De keuze voor een afscheidsreportage, verteld door de nabestaanden:
We hoefden er niet over na te denken. Het was een bewuste keuze om jou te vragen. Jij had onze trouwreportage gemaakt en de manier waarop je toen aanwezig was, wat je toen zag en voelde en wist vast te leggen dat maakte de keuze nu vanzelfsprekend.
Na de boeking veranderde er weinig. Alles voelde goed en vertrouwd. Maar toen we de foto’s van het afscheid zagen, wisten we het zeker. Dit was de juiste beslissing. Jij was de juiste persoon om dit verhaal vast te leggen.
Onzichtbaar en toch aanwezig
Tijdens de dag zelf voelden we je nauwelijks. Jij was er, maar onzichtbaar. Als de spreekwoordelijke vlieg op de muur. Je bewoog mee, zonder je op te dringen. En toch zie ik achteraf in elke foto hoeveel jij hebt gezien. Hoeveel jij hebt gevoeld.
Beelden die blijven
De foto’s betekenen ontzettend veel. Ze brengen het afscheid tot leven en maken het mogelijk om die dag weer even terug te halen. Sommige momenten gingen op de dag zelf langs me heen, omdat alles zo snel ging of te groot voelde. Als ik nu kijk, voelt het alsof ik de dag opnieuw beleef. Alsof ik een korte film bekijk, die precies de juiste scènes laat zien.
Het meest dierbare moment
De meest dierbare foto’s? Die zijn van het begin van de dag. De stilte, voordat alles echt begon. Ik zat alleen, dichtbij de kist. In die stilte voelde ik hoe dichtbij het afscheid kwam. Hoe echt het was geworden. Die foto’s raken me nog steeds.
Persoonlijk contact
Ook het contact rondom de reportage heb ik als heel warm ervaren. Je neemt de tijd, je luistert, je rondt alles rustig en zorgvuldig af. Dat voelde prettig en vertrouwd, juist in een tijd waarin er al zoveel op je afkomt.
Voor wie twijfelt
Als iemand twijfelt over het laten maken van een afscheidsreportage, zou ik willen zeggen: laat het toch doen. Je weet nu misschien nog niet hoeveel het later gaat betekenen. Maar het resultaat zal je overtuigen dat het de juiste beslissing was.
Wil je ook herinneringen bewaren van een afscheidsreportage dat ertoe doet?
Voel je vrij om contact met me op te nemen.
Ik kijk, luister en denk met je mee, zonder haast, zonder druk.
Zodat jij straks foto’s hebt die blijven.
