“Het is een moment dat nu heel belangrijk is voor mijn zoon en mijn vader en dat ik later heel graag aan mijn zoon wil meegeven.”
De waarde van gewone momenten vastleggen
Het erf ligt stil in het licht van een warme maandagmiddag. Alleen het stof beweegt, opgetild door voeten die weten waar ze naartoe gaan. Zodra ze aankomen op de boerderij begint het ritueel. Tas uit de kofferbak, laarzen, overal en handschoenen aan en niet te vergeten: de pet op, net als opa. Tot slot mag de gereedschapsriem niet vergeten worden natuurlijk.
Een vast ritueel tussen opa en kleinzoon
Van achter op het erf pakt Hugo de handpalletwagen. Hij loopt ermee langs de schokbetonschuur – die zo kenmerkend zijn voor de Noordoostpolder – richting de klusschuur. In het raam helemaal links zie je nog een oud bord met de bedrijfsnaam. Zo’n detail dat je pas opvalt als je naar de foto kijkt.
Opa loopt met hem mee en klimt op de wagen. Zijn voeten rusten op het onderstel, zijn handen ontspannen op het hefpaneel. Alsof hij vandaag niets hoeft te doen, behalve meegaan. Onder zijn pet verschijnt een brede glimlach van het soort dat weinig vraagt en alles zegt.
Bouwtekeningen, gereedschap en vertrouwen
In de klusschuur ligt de bouwtekening al klaar. Een vel papier met strepen, rondjes en willekeurige letters, gekrast zoals alleen een zesjarige dat kan. Niemand weet wat het moet worden. Behalve Hugo. Die weet precies wat hij wil: een magazijn bouwen.
Opa begint het gereedschap uit te stallen. Hugo is alweer verder. Tikt tegen buizen, trekt een gereedschapskist leeg en loopt rond met de zekerheid van iemand die weet waar hij naartoe wil. Vraagt niets, maar hij kijkt, beslist en doet.
Samen bouwen zonder plan, maar met betekenis
Als alles klaarstaat, wordt het hout bij elkaar gezocht. Het ene stuk wordt vastgeschroefd met een boormachine, het volgende met een schroevendraaier. Er zit geen logica in, behalve die van Hugo. Twee planken moeten worden ingekort. De handzaag werkt niet mee. Zijn blik schuift naar de decoupeerzaag. Oma die even komt kijken roept: “Nee hoor, doe dat maar liever niet”, maar opa kijkt alleen even op en zegt: “Jawel, dat komt goed.”
Wat moeder later terugzag in de beelden, raakte haar diep. “Mijn zoon heeft de leiding, opa voert uit. Dat is zó waardevol om terug te zien.”
Wat je nu ziet, en wat later pas voelbaar wordt
Misschien is het geen magazijn geworden en eigenlijk weet niemand precies wat het wel is, maar het ligt er. Scheve planken die samen een kunstwerk vormen en ergens op de grond in het stof ligt nog steeds die bouwtekening, half weggewaaid onder de werktafel.
Wat je niet meteen ziet: de boerderij is inmiddels van zijn oom. Elk jaar wordt het een beetje minder van opa. Wat je wel voelt: dat Hugo hier nog altijd met hem is. Alsof het altijd zo is geweest.
Zijn moeder vroeg me dit moment vast te leggen. Niet omdat het zo groots was, maar juist omdat het klein is.
Voor later, als je vergeten bent hoe het voelde
Ze vertelde dat ze er normaal nooit bij is op die dinsdagmiddagen en als ze erbij is, werkt het niet. Dan verandert de energie. Daarom was het voor haar zo bijzonder om te zien hoe natuurlijk het ging. “Je legt het vast alsof je er niet bent.”
Dat soort momenten kun je niet namaken. Je kunt ze alleen maar vangen. Heel even in een flits. En soms, heel soms, leeft zo’n flits veel langer door dan je denkt.
Niet als bestandje op een harde schijf, maar als iets wat je vasthoudt. Iets wat op je ligt te wachten in een album, ergens op een plank. Tot iemand het openslaat en alles weer terug is.
Over het vastleggen van gewone momenten die later groots voelen
Alice had vooraf geen bezwaar, ze twijfelde alleen over het juiste moment, maar achteraf zei ze: “DOEN! Die momenten zijn zo waardevol. En jij vangt ze in één foto.”
In haar review schreef ze: Louise vangt de gewone, dagelijkse momenten op zo’n pure manier in beeld, dat het voor jaren een dierbare herinnering is. Alsof ze er niet is, legt ze een moment vast waar je later nog heel graag aan terugdenkt, maar dat in het nu zo gewoon lijkt.
Alles klopt op de foto, het licht is prachtig. Niemand hoeft zich speciaal aan te kleden. Ze hoeven alleen maar te doen wat ze altijd al doen. Heerlijk.
Laat jouw moment niet verloren gaan
Wil jij ook een reportage van een moment dat nu vanzelfsprekend voelt, maar later onbetaalbaar blijkt? Neem gerust contact met me op. Ik denk graag met je mee over een reportage van jullie verhaal.
Vul hieronder (altijd vrijblijvend) het contact formulier in of lees alle informatie door hier te klikken.
