Zichtbaar onzichtbaar. Dat is hoe Louise aanwezig was bij het afscheid van onze lieve zoon. Het ergste wat je als ouders kan overkomen en dat wordt vastgelegd op dierbare foto's. De allerlaatste momenten met onze lieve zoon vereeuwigd.
Liefde = onvoorwaardelijk
‘Ja, sorry hoor. Ik heb een beetje last van mijn rug. ‘Snachts slaap ik op de bank want het lukt mij nog niet om boven te slapen’ zegt Renate tegen mij.
Het is donderdagavond en ik zit met de ouders van Willem aan de eettafel met een warme kop thee om alles rondom zijn begrafenis door te spreken. Aan het plafond hangen lijnen vol kaarten en een deel van de kamer staat vol met boeketten en bloemstukken.
‘Willem werd vaak wakker in de nacht’ vervolgt ze, ‘en omdat Ferdinand weer vroeg op staat om te gaan werken ben ik maar beneden gaan slapen zodat hij een goede nacht kon maken. Door zijn werk met machines heeft hij zijn nachtrust nodig om veilig te kunnen werken, maar de bank is niet zo goed voor je rug’, lacht ze het een beetje weg.
‘Het is gek’ zegt Ferdinand later, ‘om ineens zoveel vrijheid te hebben. We konden zelfs niet met de meiden naar Lemmer om een ijsje te gaan halen want Willem kon natuurlijk niet alleen thuis zijn. We droegen de zorg voor hem met zijn allen. Ik heb ook zoveel bewondering voor onze meiden, want die hebben gewoon nooit geklaagd’.
En nu voelt het niet goed om zomaar weg te gaan, om ‘s-middags afspraken te maken want al die jaren kon dat niet…
Clown.
‘Willem was zo’n heerlijke clown en bizar lenig. Nu hij overleden is kunnen we pas zien hoe lang hij eigenlijk was, want hij lag altijd opgevouwen’ en met een trotse lach krijg ik een hele serie foto’s te zien van Willem in de gekste posities.
Af en toe komen de drie zussen van Willem bij ons staan, kletsen ze mee of zoeken ze de afzondering op.
Nog even bij Willem kijken…
Wanneer we met zijn allen even bij Willem gaan kijken wordt hij bedolven onder liefde, kusjes en knuffels. ‘Nu heb ik zijn mooie shirt helemaal nat gehuild’ snottert Renate nog even na.
Verslagenheid overheerst, maar de humor en liefde die dit gezin met elkaar deelt schijnt overal in door.
Mantel der liefde
Als ik een paar dagen later na zijn uitvaart weer in de auto stap ben ik vooral onder de indruk en ik kan nog duizend verhalen vertellen. Over Willem en zijn ziekte, over zijn leven en uiteindelijk zijn bijzonder mooie begrafenis…
Maar eigenlijk wil ik dat dit bericht gaat over zijn gezin.
In een wereld waar ‘voor wat hoort wat’ de standaard lijkt te worden, zijn zij, gedreven door hun onvoorwaardelijke liefde dag in dag uit de strijd aangegaan. Hebben ze zichzelf weggecijferd en alles aan hem gegeven. Voor deze toewijding en liefde naar elkaar kan ik alleen maar ontzettend veel bewondering hebben en voelt het niet meer dan vanzelfsprekend om van dit bericht een ode te maken. Een ode aan dit gezin, hun liefde voor hun zoon en broertje en eigenlijk voor alle mensen die in zo’n situatie leven.
Liefs Louise
p.s. Geen enkele foto op deze pagina en website wordt gedeeld zonder toestemming van de geportretteerden.
‘Beetje gek om te vragen misschien’
Maar ben jij ook ‘blij’ dat je deze opdracht hebt gedaan? Vroeg Renate aan mij toen ik na een week of acht de albums kwam brengen. Wij zijn jouw in ieder geval ontzettend dankbaar.
‘Blij is misschien niet helemaal het goede woord, antwoord ik met een knipoog, ‘maar ontzettend dankbaar dat ik deze reportage voor jullie heb mogen maken ben ik zeker wel’
En met een dikke knuffel sluit ik deze opdracht af en neem ik afscheid van dit gezin. Voor vandaag in ieder geval. Want de polder is maar klein dus wie weet wanneer we elkaar weer tegen komen.
Waarom een afscheidsfotograaf Noordoostpolder
Rouwen is geen kwestie van een knop uitzetten en dan is het klaar. Het is een proces dat je je leven lang meedraagt en dat onderdeel wordt van je leven.
In het begin zijn alle dagen moeilijk. Je hebt geen idee waar je het zoeken moet, maar je moet door. Ook door al die eerste keren waar het gemis extra zwaar weegt in een wereld die op volle vaart door lijkt te gaan.
Stukje bij beetje zul je ontdekken dat er soms een dag is die minder zwaar weegt. Een dag waar je ineens weer van iets kleins kunt genieten, zoals de zon op je gezicht.
Het gemis blijft en het verdriet blijft. Met vallen en opstaan leer je ermee leven, maar weg is het nooit en dat is maar goed ook, want varend op een zee van verdriet staat liefde aan het roer.
Met mijn foto’s wil ik je de liefde laten zien, troost geven en herinneringen levend houden.
Jou helpen om te praten over datgene waar zo vaak over gezwegen wordt en zo een stukje steun te geven in het proces van ‘leren leven’ zonder diegene die je zo lief is.
Erkend afscheidsfotograaf, aangesloten bij:
