“Ik ben jou echt op mn knietjes zoooo dankbaar dat je er was. Echt. 💙”
Volledige narcose
Vier pogingen voor een ruggenprik. Vier keer mislukt.
De grootste nachtmerrie werd werkelijkheid voor deze moeder die op het punt stond om haar baby te ontmoeten. Een volledige narcose bij een keizersnede.
Niet volgens plan…
Dat zelfs een geplande keizersnede niet altijd te plannen is, bewees deze situatie. Deze stond namelijk een week later gepland. Hoewel ik niet officieel op wacht stond, wist ik dat er een risico was dat de bevalling eerder dan gepland zou zijn, dus stond het geluid van mijn telefoon die bewuste nacht aan.
Dat was maar goed ook, want drie uur ‘s nachts werd ik mijn bed uitgebeld. Moeder was met de ambulance opgehaald. Het ging nu goed al had ze veel pijn, dus had ze opdracht gekregen om haar man en mij te bellen met de mededeling dat we wel naar het ziekenhuis konden komen.
‘Lastig te prikken’
We wisten al dat ze ‘lastig te prikken was’ en ze had al heel stoer aangegeven dat als het dan niet lukt een narcose ‘prima’ was. Maar dan toch, als het moment daar is dat die beslissing wordt genomen overheerst teleurstelling en verdriet.
Dankbaar voor het vertrouwen.
Wat ben ik dan dankbaar dat ik er mag zijn om het verschil te maken. Dat ik dat vertrouwen krijg van het zorgpersoneel om deze ervaring voor moeder minder traumatisch te maken door ervoor te zorgen dat alles wat ze mist, op foto is vastgelegd.
👉 Het moment dat haar baby uit haar buik komt
👉 Dat hij voor het eerst huilt en
👉 Dat die eerste aanraking van zijn vader hem meteen kalmeert.
👉 De zorg die de kinderarts hem geeft tijdens de controles
👉 Dat zijn vader, haar man, niet van zijn zijde wijkt.
👉 Die eerste momenten op de NICU omdat hij wel wat extra ondersteuning nog kan gebruiken
👉 Zijn eerste flesje waar hij zo zijn best op doet om te drinken.
🥹 En dan eindelijk, dat moment dat ook zij haar zoon voor het eerst kan ontmoeten en in haar armen kan sluiten…
Haar reactie op de eerste foto’s zegt alles:
“Ik ben jou echt op mn knietjes zoooo dankbaar dat je er was. Echt. 💙”
In steeds meer ziekenhuizen beseft het personeel hoe belangrijk foto’s kunnen zijn en mag ik (als erkend DuPho geboortefotograaf) mee de OK op en ik kan niet anders dan herhalen dat ik daar zo dankbaar voor ben.
Zo heb ik met de volgende ziekenhuizen een contract en / of mocht ik daar mee de ok op:
WKZ en Anthonius Leidscherijn Utrecht, Isala Zwolle, St. Jansdal Harderwijk, Meander Amersfoort
(tekst gaat verder onder de foto’s)
This is reportage story award
Misschien is het vreemde logo in de foto’s je wel opgevallen. Dat komt omdat deze serie is bekroond met een ’this is reportage story award’
Mijn vierde storyaward van reportages met dit gezin en mijn elfde in totaal. Een resultaat waar ik natuurlijk super trots op ben.
Mijn belangrijkste reden om mee te doen.
Ik zou liegen wanneer ik zou zeggen dat ik niet meedoe aan fotowedstrijden om te winnen, maar voor mij is het cliché: meedoen is belangrijker, wel waar.
Door mee te doen met wedstrijden dwing ik mijzelf om kritisch te kijken naar mijn foto’s, te onderzoeken waar ik nog kan groeien en waar het beter kan.
Kortom: meedoen aan wedstrijden helpt mij te groeien als fotograaf.
Het winnen van een storyaward is dan de driedubbele kers op de taart. Zeker gezien het feit dat het niveau van alle deelnemers heel hoog is en maar een heel klein percentage wint.
Meer van mijn award winnende foto’s en verhalen bekijken kan hier.
P.s. Wanneer ik een fotoverhaal instuur kies ik of voor kleur, of zwart/wit. Zelden voor gemengd omdat ik dat persoonlijk niet vind werken. De mix verstoord de beeldrijm zoals dat heet.
Meestal lever ik mijn reportages vrijwel volledig op in kleur, alleen voor de wedstrijd heb ik nu gekozen voor zwart/wit om de nadruk te leggen op de emoties zonder de afleiding van kleur.